รีวิวหนัง Hitman Agent 47 แม้ว่าภาพยนตร์ส่วนใหญ่ที่สร้างจากวิดีโอเกมจะไม่ประสบความสำเร็จมากนัก แต่วงการฮอลลีวูดยังคงมีผู้กำกับให้ลองเกือบทุกปี และปีนี้คืออเล็กซานเดอร์ แบช ผู้กำกับคนใหม่ที่เลือกเปิดตัวในฮอลลีวูดด้วยภาพยนตร์เรื่องใหญ่เรื่องแรกในชีวิตของเขา Hitman Agent 47

          ภาพยนตร์เรื่องนี้เล่าถึงนักฆ่าลึกลับที่เรียกตัวเองว่าหมายเลข 47 เขามีบาร์โค้ดอยู่ที่ด้านหลังศีรษะ มันถูกสร้างขึ้นผ่านพันธุวิศวกรรม ทำให้มีความสามารถในการต่อสู้ที่สูงกว่ามนุษย์ทั่วไป เขาได้รับมอบหมายให้ตามหาเคธี่ ผู้หญิงธรรมดาคนหนึ่งซึ่งตกเป็นเป้าหมายขององค์กรซินดิเคท (ชื่อที่คุ้นเคย) เพราะเธอเป็นลูกสาวของผู้สร้างดร. 47

          หมายเลข 47 บอก Cartier ในภายหลังว่าเธอเป็นหนึ่งในตัวแทนของเขา ขณะดึงศักยภาพที่ซ่อนอยู่ของเธอออกมา ทั้งคู่ร่วมมือกันค้นหาพ่อของคาร์เทียร์เพื่อคลี่คลายทุกอย่าง โดยมีจอห์น สมิธ มือสังหารหมายเลขหนึ่งของซินดิเคทติดตามพวกเขา

          Hitman Agent 47 ไม่ใช่หนังเกมที่แย่ แม้แต่บทก็จะเป็นไปตามสูตรเล็กน้อย เน้นขายฉากแอคชั่น แต่เป็นหนังบันเทิง ไม่ซับซ้อน ดูสนุก อาจจะตั้งใจหรือไม่ตั้งใจ แต่ก็ทำให้นึกถึงหนังสายลับและหนังไซไฟหลายเรื่อง มันเหมือนกับการผสมผสานระหว่าง The Man From U.N.C.L.E และ Lucy ประเด็นนี้ถือเป็นข้อด้อยเพราะหลายๆ ฉากคล้ายกับหนังที่เพิ่งเข้าฉาย ทำให้หนังมีเอกลักษณ์เฉพาะตัว มันยังถูกมองว่าเป็นการลอกเลียนความคิดของผู้อื่นอีกด้วย

          ฉากต่อสู้ก็สนุกพอสมควร มุมกล้องใหม่ ฉากสโลว์โมชั่น ฉากเลือดจริง แต่ส่วนอื่นๆ ของหนังก็ดรอปไปหน่อยทั้งภาคสืบสวนและดราม่าที่ยังไม่จบ ปัญหาคือหนังค่อนข้างโมโนโทน เครียดเกินไป แทบจะไม่มีเรื่องตลกเลย นอกจากนี้ตัวละครยังเป็นหุ่นยนต์มากกว่ามนุษย์อีกด้วย เป็นหนังที่เราไม่ค่อยเห็นฉากใครดื่มหรือกินอะไร ถ้าจำไม่ผิดมีฉากที่ตัวละครเทแอลกอฮอล์เพียงครั้งเดียว แต่ไม่มีโอกาสได้ดื่ม

          รูเพิร์ต เฟรนด์ สม หลุดมารับบทนี้ Agent 47 เข้ามาแทนที่ Paul Walker ผู้ล่วงลับไปแล้ว เขาดูเท่ด้วยปืนในชุดสูทสีดำ สำหรับการแสดง บุคลิกที่แข็งแกร่งของเขาเหมาะกับตัวละครในระดับหนึ่ง ในขณะที่ Hannah Ware ผู้เล่น Cartier เป็นลูกครึ่งที่มีเสน่ห์มาก (สำหรับผู้ที่เบื่อผมบลอนด์) แต่สคริปต์ไม่ได้ให้อะไรมาก ฉากตลกเล็กๆ (หรืออาจจะเป็นฉากเดียว) ที่เธออายที่ต้องถอดปืนหมายเลข 47 เป็นช็อตที่น่าจดจำ